De vlag ligt klaar

Oke, schandalig dat er niet eerder een update is geschreven, maarja… Je kunt het ook druk hebben met vakantie vieren natuurlijk 😉

Even een korte situatieschets. Leonie ligt in het kleine tentje een nog kleiner tukje te doen, om ons heen staan bomen, rijden wat auto’s, campers, caravans en vouwwagens. We genieten van het lekkere weer en als we goed kijken zien we de Pico’s de Europa nog liggen en worden we omringt door een zoute zeelucht. Kortom, vakantie!

De afgelopen twee weken hebben we in een herberg gewerkt, in Santibañez de Valdeiglesias (om thuis eens te googlen). Een groot pand in een klein dorp. Leonie was daar deze zomer al eens wezen kijken en had met de plaatselijke priester gesproken. Hij bleek nog opzoek te zijn naar herbergiers voor het komend seizoen. Dus wie weet… We spraken af om eind september eens te komen proefdraaien. Zo gezegd, zo gedaan.

We pakten de auto weer vol met handige tools, kleding, boeken, waxinelichtjes en Taizéboekjes en we gingen op pad. In drie dagen reden we (jaja, we! Anne heeft nu ook een rijbewijs!) naar Spanje. Onderweg hebben we gekampeerd, meegezongen met de vakantiebandjes, levend Rush Hour gespeeld op de rondweg bij Parijs en Bordeaux en kwamen we veilig aan bij de (onze?) herberg.

Al snel werd duidelijk dat de herberg al een tijdje niet meer onderhouden was en, misschien nog erger, niet echt goed schoon gemaakt. De eerste dagen hebben we ons beste beentje voor gezet en hebben we de belangrijkste zaken opgeruimd en schoongemaakt. Ook de klimop in de tuin had het daar erg naar zijn zin en werd aangepakt. Bij het schoonmaken van de koelkast kreeg de term “vergeten groenten” toch een heel andere betekenis. Let op: het is beter om onderstaande foto’s niet tijdens het eten te bekijken!

voor…

…en na!

Voor…

…en na!

Nadat alles zo’n beetje was opgeruimd en schoongemaakt, begonnen we na te denken over of dit onze herberg zou kunnen worden. Er moest wel wat worden gerenoveerd maar dat leek ons dan toch ook wel leuk om te doen. Er werden al themaweekenden gepland en al bijna schema’s gemaakt… Ondertussen vermaakten we ons ook goed met de pelgrims die langskwamen. Ondanks de slechte recencies over deze herberg wisten mensen het toch te vinden. Het was fijn om weer een luisterd oor te kunnen zijn, om weer lekker te koken en om een rustige en fijne sfeer te creëren. Geen twijfel dus of we wel herbergiers wilden zijn dus!
Maar wel veel twijfels over deze plek. Het pand had echt wel potentie, het dorp was leuk, een supermarkt dichtbij, lieve omaatjes die elke dag een praatje kwamen maken, maar toch… Er was één groot nadeel. De priester. Misschien niet zo netjes om te zeggen, maar we zaten zegmaar…niet echt op één lijn met zijn (ontbrekende?) visie. Hij was voornamelijk gefocust om het geld. En besteedde geen aandacht aan de pelgrims of aan ons. Kwam elke dag wel langs, maar kwam vooral om te vertellen wat er niet goed was. Had geen oog voor de verbeteringen die we hadden doorgevoerd. Ook de dorpsbewoners waren niet zo’n fan van de beste man… Uiteraard hebben we wel geprobeerd om een aantal zaken aan te kaarten, maar het had eigenlijk geen enkel effect. Het pand kon je prima renoveren en aanpassen, maar de priester was niet in beweging te brengen. Daarom hebben we, helaas, toch moeten besluiten om deze herberg niet tot de onze te willen maken. Zeker jammer, maar het ging gewoon niet.

Maar toen deze deur dicht ging, ging er ergens anders een raam open. Of eigenlijk, een dak.

De oplettende lezer weet vast nog wel dat we vorig jaar in San Anton hebben gewerkt. Een herberg tussen de muren van een voormalig klooster. Geen warm water, geen elekticiteit maar heel veel sfeer. Enigszinds verrast waren wij toen we hoorden dat ze voor volgend jaar nieuwe vrijwilligers zoeken (de afgelopen jaren werden de vrijwilligers geregeld door de FICS, maar zij stoppen daar per volgend jaar mee). Wie weet was dit een mooie kans voor ons. Het zou dan niet onze herberg worden, maar we zouden daar wel een heel seizoen (en wie weet langer) herbergiers mogen zijn.

We sprongen in de auto en reden naar Castrojeriz (staat google maps nog open?) en spraken daar met de eigenaar van San Anton. Het was een positief en fijn gesprek. Hij kende ons nog en stond open voor onze plannen en ideëen. Dat was zeker goed nieuws! Afgelopen seizoen heeft een vrouw drie maanden als herbergier in San Anton gewerkt en heeft wellicht ook ideëen en plannen voor deze plek. Halverwege oktober is zij weer in Spanje en zal Leonie het gesprek met haar aangaan. Het doel is om samen tot een plan te komen waar we ons alledrie in kunnen vinden. We willen niet zomaar aan haar voorbij gaan, maar willen ook graag San Anton runnen op een manier die bij ons past. Momenteel denken we dat we vast tot een goede oplossing kunnen komen.

Dus vandaar de titel…de vlag kan nog niet uit, maar ligt wel klaar. Er moeten nog wat gesprekken worden gevoerd, maar wie weet runnen we volgend seizoen de herberg van San Anton en zijn jullie van harte welkom om eens een kijkje te komen nemen (en een koude douche ;))

Zodra er meer (goed) nieuws is, slingeren we het uiteraard de wereld in!