Onder de eiken van Mambré

We gaan weer! Het pelgrimsseizoen is al weer goed op stoom op de Camino, dus het wordt de hoogste tijd dat we ons weer naar Spanje begeven voor een nieuw seizoen herbergieren. 

Voor wie de weblog niet helemaal gevolgd heeft: het wordt wederom een jaar ‘zonder herberg’ in de klassieke vorm, maar deze keer met een huis langs de Camino waar pelgrims welkom zijn om een paar dagen op verhaal te komen. Een mid-Camino pauze, een pas op de plaats, voor wie even op adem moet komen of wil bezinnen op wat de tocht al gebracht heeft en wat er nog voor je ligt. Voor ons dus dit jaar een vaste plek, wat ook erg welkom is na twee seizoenen rondtrekken van plek naar plek.

Half april vertrekken wij naar het dorpje Hontanas (één flinke wandeldag van Burgos) en zullen daar samen met ‘padre Francisco’, de pastoor van het dorp, de geheel verbouwde pastorie gaan bewonen en – als miniatuurgemeenschap – gastvrijheid gaan bieden en naar beste vermogen voorzien in de noden van pelgrims in een geest van eenvoud en spiritualiteit. We gaan werken op donatiebasis.

De naam

Het huis gaat ‘Casa de Mambré’ heten, vernoemd naar de plek waar volgens Genesis 18 Abraham zijn tent had opgeslagen toen hij 3 vreemdelingen (engelen?) op bezoek kreeg. Abraham ontving hen en verzorgde hen. Hij gaf hen water om hun voeten te wassen, gaf hen zitplaatsen in de schaduw (onder de eiken van Mambré) en gaf hen te eten. Het beroemde icoon hierover van Andrej Rublev wordt ook wel het icoon van de gastvrijheid genoemd.

De vreemdelingen bleken boodschappers te zijn van God en vertelde Abraham dat hij en Sara een zoon zouden krijgen, iets waar ze zo naar verlangden en waarop ze al niet meer durfden hopen. Zo schonken ze hun gastheer iets heel bijzonders: nieuwe hoop, perspectief, vertrouwen. De gasten waren hun gastheer tot zegen.

Vreemde vogels

In kloostertradities, waar gastvrijheid ook een belangrijke rol speelt, wordt vaak dit verhaal aangehaald om het belang van gastvrijheid uit te leggen. Een gast is beeld van God die ons bezoekt. In een gast wordt God zélf ontvangen. Een gast is het huis en de gastheer tot zegen. Daarom wordt een gast in kloosters ook wel begroet met de woorden ‘Deo gratias’, Dank zij God! 

Op de Camino hebben we soms wel wat fantasie nodig om dat in alle vreemde vogels te zien die we onder ons dak krijgen. Pelgrims die veeleisend zijn, geen rekening houden met anderen (of met ons) of ronduit ondankbaar zijn als ze na een maaltijd en overnachting geen donatie, maar wel een hoop rommel op de slaapzaal achterlaten. Maar daar staan weer hele mooie ontmoetingen tegenover. Mensen die ons opzoeken voor een mooi gesprek over hun Camino of iets dat hen bezighoudt; iemand die ons komt helpen in de keuken of aanbiedt om in plaats van een donatie een klus op te knappen in het huis; mensen die ons herinneren waarom we ooit naar Camino zijn gegaan. En zo is elke dag anders en ook elke dag weer een beetje spannend. Het leert ons om mensen open tegemoet te treden. Leven in vertrouwen. Durven we het te wagen? Een vreemdeling in ons huis te laten? Noem het romantisch of naïef, maar we zouden al die mooie ontmoetingen voor niks in de wereld willen missen!

Dus vreemde vogels: welkom! En wie weet breng je ons wel een boodschap van God!