Bittere boleet*

In één week kan er een hoop gebeuren. Om het een beetje begrijpelijk te houden hierbij een stukje per dag…

Zondag

We verzamelden we op Schiphol voor het vervolg van ons grote Spanje avontuur. Uit stad en land waren mensen afgereisd om ons uit te komen zwaaien en een beetje te grienen. Nadat Anne had gespeeld met het passend maken van de backpackhoes en Leo het leven van d’r tweede backpack in het handbagagerekje had gewaagd, werden we liefdevol uitgezwaaid. Op naar Spanje en op naar Hontanas!

De reis verliep verspoedig en de pannenkoeken waren niet door de douane ingenomen en hebben we in Bilbao heerlijk opgegeten. Rond tien uur ‘s avonds kwamen we met de bus aan in Burgos, waar de priester Fransisco (Fran voor vrienden) ons al stond op te wachten. Het was fijn om elkaar weer te zien. We waren moe van de reis en sliepen die avond in zijn huis in Burgos als kleine kinderen.

Maandag

Op naar Hontanas! Het huis was grondig opgeknapt en zag er strak uit. Maar was zeker nog niet klaar om gasten te ontvangen. Er ontbraken voornamelijk meubels (wat ons verbaasde omdat hij eerder had gezegd dat hij alles had…). We zijn maandag vooral in de weer geweest met het schoonmaken en het inrichten van onze eigen slaapkamer. We maakten van een stapelbed twee bedden en we inproviseerde een kapel. Het was veel werk, maar zeker leuk om te doen omdat je zo snel resultaat zag. ‘s Avonds sliepen we nog in Burgos. Maar zouden de volgende dag weer terugkeren om verder aan de slag te gaan.

Dinsdag (en het eerste barstje)

‘s Ochtends zijn we langs een kringloopwinkel geweest om op zoek te gaan naar wat meubels voor in Hontanas. Na lang rijden en zoeken kwamen we bij de winkel uit. Er stond veel, maar voornamelijk lelijke oude meuk.. Maar daar dachten Fran en zijn zus heel anders over. In de winkel ontstond er een vervelend gesprek over de keuze van meubels, het ontbrekende budget, de ontbrekende begroting en werden onze ideeen en suggesties vrij snel in de wind geslagen. Zo droegen we bijvoorbeeld de Spaanse Marktplaats aan, of Ikea en natuurlijk ook onze eigen klusvaardigheden. Maar Fran zag in alle geen heil en bleef bij zijn standpunt. Het enige wat we uit de winkel meenamen naar Hontanas was het begin van een lastige sfeer.

‘s Middags wel weer in Hontanas in de weer geweest met het inrichten van de keuken en de voorraadkast. Langzaamaan begon het ergens op te lijken. We sliepen die nacht voor het eerst in Hontanas, wat wel weer een goed gevoel gaf. We realiseerde ons ook dat alles nieuw was en dat we ook aan Fran moesten wennen en hij aan ons.

Woensdag

Inmiddels begonnen we onze draai een beetje te vinden. We zijn gestart met het ochtendgebed en we vinden elke dag taakjes om het huis weer leefbaarder te maken. Anne bouwde een verhoging voor de gasflessen in de keuken en Leo lapte oude kisten op van zolder om de kapel mee in te richten. Er werd lekker gekookt en ook zo nu en dan van de zon genoten. Fran zelf deed niet zo veel. We begrepen niet helemaal waarom. Misschien had hij geen overzicht? Zag niet wat er moest gebeuren? Was druk met andere zaken? Inmiddels had Anne wel genoeg van de slechte matrassen en kwamen we in contact met Rebekah (onze steun en toeverlaat op de camino de afgelopen jaren). Haar stichting had juist een flinke donatie gekregen die ze graag aan dit huis wilde schenken. Jee, wat een cadeau! Na wat telefoontjes werd bepaald dat we allereerst gebaat waren bij goede matrassen, zeker ook voor de pelgrims. Ook wist ze nog wel wat bedden te staan! Ontzettend fijn! Zulke momenten gaven ons een hoop energie om verder te gaan. Uiteraard overlegde we dit met Fran en ook hij zei dat hij er blij mee was.

Donderdag (nog meer barstjes maar toch ook hoop!)

Het huis begon langzaamaan leefbaar te worden. Meer en meer krijgt alles zijn plek en we hadden inmiddels zicht op de eerste pelgrim. Zondag komt de eerste pelgrim een nachtje slapen. Leuk en nog een extra reden om verder te bouwen en te organiseren. Even een situatieschets tussendoor; zo nu en dan kwamen er vrienden van Fran, dorpsgenoten en soms zelfs pelgrims langs om het huis te bekijken. Hartstikke leuk natuurlijk. Vol trots nodigde hij mensen uit en liet het huis zien. “Wow, zeiden mensen het wordt echt al wat!” Leuk om te horen, maar soms voelde het ook een beetje wrang. Want natuurlijk heeft hij het hele huis laten opknappen, maar wij zijn al dagen bezig om er voor te zorgen dat je überhaupt gasten kan ontvangen. Anders had het hier nog helemaal vol gestaan met dozen, halve meubels, stof en servies. Daarnaast ging de rondleiding ook gewoon naar onze slaapkamer, wat we allebei lastig vonden. Dit hebben we wel aangekaart en uiteindelijk is hij daar wel mee gestopt, maar niet van harte. Terwijl dat voor ons de normaalste zaak van de wereld was. Dit om aan te geven dat er steeds dit soort kleine dingen, misverstanden en verschillen begonnen te spelen. De sfeer werd er niet per se beter op… maar we gaven de moed niet op. We waren er net en alles was nieuw.  Wel bereidden we ons voor op een soort evaluatiegesprekje op zondag…

Vrijdag (het barsten van de bom)

Rebekah en Freddy  (een vriend van Rebekah) kwamen ‘s middags de bedden brengen en we lieten ze vol trots het huis zien. Wij waren blij om ze weer te zien en het gaf een hoop postieve energie in huis. Fran was in eerste instantie niet blij met de bedden (wat hij ook gewoon zei waar ze bij waren), maar later gelukkig toch wel. Met z’n vijven hebben we gelunched en leerde Fran ze ook wat beter kennen en zij hem. Het leek best prima te gaan totdat Fran tijdens de lunch tegen Rebekah en Freddy zei dat hij verwachtte dat hij met ons veel conflicten zou krijgen. We wisten even niet wat er gebeurde en we waren even stil en uit het veld geslagen. Allereerst omdat hij dit zei, maar ten tweede de manier waarop en dat hij het tegen Rebekah zei in plaats van tegen ons. Na de lunch zijn Rebekah en Freddy weer vertrokken en wilde Fran gewoon verder gaan alsof er niks gebeurd was. Wij niet. Wij wilden graag weten wat er aan de hand was en wat hij precies bedoelde. Een gesprek volgde en we hebben alles op tafel gelegd. Vragen, onduidelijkheden, emoties en perspectieven. Maar hij ook. Het werd een lang maar belangrijk gesprek waarin hij duidelijk heeft aangegeven dat dit niet de plek voor ons was. Hij heeft wel helder wat hij niet wil, maar niet wat hij wel wil. Wil daarom waarschijnlijk ook niet luisteren naar onze ideëen en suggesties, omdat we misschien te snel gaan. Hij wil alles rustig aan doen. In de vaart van een boemeltreintje wat afwacht, terwijl wij in een intercity zitten. Wij hebben niet in Nederland alles achtergelaten om hier heel rustig aan te doen en af te wachten. Wij willen mensen goed ontvangen, met pelgrims spelen, voor ze koken, naar ze luisteren en er voor ze zijn. Wij willen graag doen waar we goed in zijn. Het liefst nu! Maar dit gaat hem allemaal veel te snel. Hij heeft veel meer tijd nodig om dingen te onderzoeken en uit te vinden. Tsja, dat is allemaal te begrijpen, maar het is een heel lastige combinatie. Het gesprek verhelderde veel, maar lostte niks op. Zijn besluit stond blijkbaar al vast: dit was niet de plek voor ons en wij niet de herbergiers voor hem.

Wees niet bang, we zwerven nu niet op straat met onze spullen. We mogen nog een tijdje in Hontanas blijven om uit te zoeken wat nu en hoe nu verder. We zijn verdrietig, boos, begripvol, bang, vol energie, moe… kortom we weten het even niet. Maar we vertrouwen er op dat het wel weer goed komt. Dat we een fijne en goede manier vinden om te leven. Waar, hoe, wat en wanneer dan ook. En gelukkig zijn we hier samen en kunnen we elkaar hierin steunen!

Zaterdag

Het was gisteren een gekke dag. We voelen ons niet fijn bij niks doen en bovendien komt er zondag een pelgrim die recht heeft op een fijn huis, een lekker bed, een schone douche en een warm welkom. Voor ons de reden om onze schouders er toch onder te zetten en iets moois te maken. We hebben de pelgrimsslaapkamer ingericht en een bank gemaakt voor in de huiskamer van de pelgrims. Het is allemaal niet perfect, maar het is beter dan dat het was. Alles in het motto; hier wil ik m’n naam wel onder zetten. De sfeer in huis is wel wat fijner, maar het blijft toch ook lastig. We proberen te doen wat goed voelt. Soms is dat hier nog iets bijdragen en soms ook niet…

Zondag

Het huis is min of meer op orde om mensen te ontvangen. We doen het rustig aan vanmiddag en zien we wat de komende dagen ons brenge zal. Geen idee. Dit is niet geworden wat we hoopten. Heel erg zuur! Maar we zijn gelukkig niet alleen. We voelen ons gesterkt door vrienden en familie om ons heen en door elkaar. We komen hier echt wel uit. Graag had ik hier geschreven wat voor tof plan en nu weer op ons pad is gekomen, maar helaas dat kan ik nu niet omdat dat er nu (nog?) niet is. We houden jullie op de hoogte!!

*een boleet is een paddenstoel. Bittere boleten zijn dus niet lekker om op te eten!