Toch nog even herbergiers

Afgelopen weken hebben we ons vermaakt op de camino Frances. Het orginele plan om als herbergiers te lopen, is ons redelijk zwaar gevallen. Zwaar omdat de rugzakken vol met toffe dingen en een tent zaten. Zwaar omdat Anne ziek terug kwam van de GR10. Zwaar omdat het weer niet al te best was. En zwaar omdat het soms moeilijk was om in herbergen te overnachten en te zien dat de herbergen zoveel te wensen overlieten en te weten dat het allemaal zo veel mooier, schoner en persoonlijker kan. Van Saint Jean Pied de Port tot Santo Domingo hebben we gelopen en daar hebben we besloten om te stoppen. Het plan om lopend herbergiers te zijn, was lastiger dan verwacht. Natuurlijk hebben we ons best gedaan en ook pelgrims blij gemaakt. Met bijvoorbeeld een hinkelbaan (mét rugzak), een goed gesprek, een kopje thee en een zelfgemaakt armbandje. Maar het was voor ons te zwaar om het allemaal te combineren.

We besloten de bus naar Burgos te pakken, op een camping onze tent op te zetten en in het park langs de Camino te gaan zitten. Na twee dagen regen brak de zon toch nog door en konden we onze plannen uitvoeren. Met koekjes, thee, de vraag van de dag en zelfs met een eigen stempel verwelkomden we mensen voor een momentje rust. Het was erg fijn om zo nog even met pelgrims te kunnen “spelen”. Te kunnen luisteren en met kleine gebaren er te kunnen zijn. Al was het dus in een soort openlucht-langs-de-weg-herberg. Het was goed en fijn om deze periode, waarbij veel niet ging zoals gehoopt, toch nog samen positief te kunnen afsluiten.

Het is soms lastig om te realiseren dat we stoppen met onze herbergdroom. Het liefst was het allemaal anders gegaan. Maar spijt hebben we er niet van. We gingen met de insteek: “laten we het maar proberen”. Nou, dat hebben we gedaan. We hebben de afgelopen jaren veel geleerd, veel mensen leren kennen, naar veel verhalen geluisterd, blaren verzorgd, mensen verrast en “herbergje” gespeeld. Met heel veel plezier en ook met trots kijken we terug op dit grote avontuur!

Volgende week komen we weer naar Nederland. Het zal fijn zijn om vrienden en familie weer te zien. Maar ook gek om weer helemaal te aarden. Om weer in het “normale” leven te zijn. De droom van een eigen herberg is misschien niet helemaal uitgekomen, maar de idealen, waarden en intenties blijven in ons bestaan. We gaan op zoek om daar, ieder op een passende manier, een nieuwe vorm aan te geven!

Nou, lieve kijkbuiskindertjes, dit was het dan. Voorlopig de laatste weblog. Bedankt voor het volgen en de lieve reacties en aanmoedigen! En namens ons allebei,

Buen Camino!!