Inmiddels zijn alle kleren weer gewassen, zijn we blij dat we een paar nachten in dezelfde stille kamer slapen, dat je je tandenborstel bij de wasbak kan laten liggen en selecteren we de gemaakte foto’s. Kortom, we zijn weer even een paar dagen thuis (lees: Carrion de los Condes, bij de nonnetjes van Leonie). Tijd voor een nieuwe update!
Voordat we begonnen aan de camino van Irún naar Santiago, stonden we nog een paar dagen op de camping in de buurt van Pamplona met Paul en Margriet (de ouders van Anne). We hebben lekker pindakaas en hagelslag gegeten en een pak karnemelk bijna in één teug leeggedronken. Ook een wandeling gemaakt naar Puente de la Reina om alvast in de caminosfeer te komen. Het was erg gezellig en toen waren we er helemaal klaar voor!
Maar tsja hoe beschrijf je een camino van zo’n 35 dagen… We hebben hier wat hoogte- en dieptepunten aan de hand van wat uitspraken. Het is wel een long-read! Zie het maar als een soort adventskalender, elke dag een stukje voor tijdens saaie kantooruren.
“Alpinistenpad dan maar doen?” Dat we er zin in hadden, bleek wel toen we op de eerste dag konden kiezen of we de gewone route of het alpinistenpad wilden nemen. Je bent jong en je wilt wat…dus hup het alpinistenpad it is! Het was een behoorlijke klim, maar het uitzicht was fantastisch. Geen slechte plek voor een ochtendgebed!
“Ik moet je wel even waarschuwen…” Dag 2 bevatte een hoge berg en was een behoorlijk lange wandeling/dag. Zo’n dag waarvan je denkt, het zou fijn zijn als ergens even mijn waterfles kan bijvullen voor het laatste stuk. Hallelujah dat kon! “He Leo, we kunnen hier ook wat drinken…”,stelt Anne voor. “Uhm ja dat is goed, maar ik moet je wel even waarschuwen: dit schijnt een soort van sekte te zijn..” Een bevriende herbergier had zich beklaagd over het feit dat een in Duitsland vervolgde sekte, Twelve Tribes, zich nu langs de Camino had gevestigd om zieltjes te winnen. Met een gevulde waterfles en een mooie flyer over God en het leven gingen we snel weer verder…
“Je kan misschien wel op de tennisbaan slapen” We kwamen aan in Deva (waar het hoogteverschil voor de inwoners zelfs te groot is en ze daarom twee liften in de dorp hebben gemaakt) en hadden erg behoefte aan een slaapplek. Helaas bleek de herberg vol te zijn en moesten we opzoek naar een andere slaapplaats. We dachten dat misschien de kerk nog wel een plekje voor ons vrij had, maar helaas gaf er niemand gehoor. Wel een lief Spaans omaatje die ons nog net niet aan de hand mee nam het hele dorp door opzoek naar slaapmogelijkheden. Wellicht in het park, op het strand, bij de politie en ach waarom ook niet, op een tennisbaan. Na een uur kriskras door het dorp te zijn gelopen, kwamen we weer uit bij de herberg en mochten gelukkig daar toch wel op de bank slapen… Het was het begin van vele nachten op de grond in en om herbergen maar zonder bed…
“Fluitend over de camino” Op een muurtje lag een plastic blokfluit, helemaal alleen. Wellicht te vondeling gelegd. Niemand die zich over dit schepsel wilde ontfermen… Wij wel natuurlijk. We hebben deze blokfluit in onze armen gesloten en er heel veel plezier van gehad.
“Dan is het wel fijn dat je met een scout op pad bent” In Gernika hebben wij iets heel belangrijks weten te creëren. Omdat de enige (jeugd)herberg vol zat met schreeuwende, gillende, pussende en drukke pubers op zomervakantie, was er voor geen plek meer om te slapen. Ook de pensions waren vol. Geen lief omaatje om ons te helpen, dus dan maar naar de ijzerwarenwinkel. Daar hebben een stuk touw, tape en een stevig plastic gekocht en hebben, midden op het dorpsplein een frietbuil gemaakt. Voor de niet-scouts onder ons; dat is een tent in de vorm van een patatzak waar je in kunt slapen. ’s avonds zijn we het bos ingelopen, over prikkeldraad geklomen en hebben ons kampement opgebouwd. Een beetje koud was het wel (zeker omdat we geen slaapzak en matjes bij ons hadden, want ja we zouden toch in herbergen slapen…) maar zeker ook een goed verhaal. Uiteraard hebben we de frietbuil meegenomen en we hebben er vaker dan de planning was in geslapen… Oja, de credits voor de uitspraak gaan Annemieke, de mama van Leonie. 
“Twee mensjes onderweg..” Gewoon een fotootje van onderweg
Ja, ik ook!” Soms wil je wel eens weten of de kerk, die je boven op de berg ziet, wel open is. Dat vraag je dan een een toevallige voorbijganger. En voor je het weet, sta je lekker te kletsen (of eigenlijk staat Leo lekker te kletsen). Spaanse meneer vraagt: “waar komen jullie vandaan?” Leo zegt: ” uit Nederland” Spaanse meneer zegt: “Ja, ik ook!” Spaanse meneer blijkt Nederlandse meneer te zijn en al jaren in Nederland te wonen, is op vakantie in zijn geboortestreek en jahoor dan zit je weer in een barretje koffie te drinken.
“Nou en dan hier ons huis…” Natuurlijk genoten we onderweg van de natuur maar we keken natuurlijk ook om ons heen voor mogelijkheden voor een herberg. Dit fantastisch pand lijkt ons wel wat. We zoeken wel nog een zak met geld en wat klussers… We zijn weer eens over het prikkeldraad gestapt en hebben ook binnen gekeken. Er moeten nog wat kleine dingetjes gebeuren… 
“Kampthema: Arabieren!” Het was gewoon heel erg warm en Leo zei dat ik deze kussensloop prima kon hebben.
“Completo!!!” Na een prima wandeling kwamen we aan in La Isla. Er was een pelgrimsherberg waar we vol goede moed naartoe gingen. We kwamen er aan en er stond een (dit keer niet lief) Spaans omaatje tegen ons te gillen. “Completo, no, no, no!” Nou je hoeft geen Spaanse les te hebben gehad om te begrijpen dat we hier niet welkom zijn. We hebben onze frietbuil maar weer tevoorschijn gehaald en hebben op het strand geslapen. Het lijkt idylisch, maar je ’s nachts bedenkt “laat ik toch ook maar mijn regenpak aantrekken tegen de kou” dan weet je dat er ergens iets niet goed gaat en dat er echt een tekort aan herbergen is…
“Zullen we dan maar hier gaan wonen…” Dit keer was er geen prikkeldraad om over te klimmen en het hek was een beetje te hoog. Maar wie weet is dit huis, in La Vega, wel wat…
“Toiletpapier in je welkomspakket” Trudy kwam de laatste week met ons meelopen. We maakten voor haar een welkomspakket met de belangrijkste zaken voor tijdens je camino. Een energiereep, een waslijn, een knijper en uiteraard ook een noodvoorraad toiletpapier. Want als je dan een toilet gevonden hebt, is het wel fijn als er ook een stukje hygiëne aan te pas kan komen. Het was overigens erg gezellig dat Trudy er bij was. Zeker ook omdat ze ons verraste met elke dag iets lekkers (eierkoeken!) en goede adviezen “drinken jullie wel genoeg?”
“Wat je achterlaat is mooi meegenomen” Er zijn momenten dat er achterkomt dat je dingen moet achterlaten. 3,6 kilo aan bagage (Trudy), een zelfgemaakte tent, kapotte sokken van de ANBW of in Santiago je wandelsok. Het is belangrijk om bij zo’n moment even stil te staan en er de tijd voor te nemen.
“Hebben jullie je fiets al terug?” In Miraz hebben we in een hele fijne herberg geslapen die werd gerund door een Britse organisatie. Het was schoon, ruim, met een fijne tuin en ’s avonds werd speciaal voor de pelgrims de kerk geopend! Eén van de vrijwilligers (die een beetje op de Grote Vriendelijke Reus leek) vertelde over de kerk en het dorp. Bij de inschrijving van ons in de herberg, maakte hij bovenstaande (slechte) Duitse grap… Verder was het echt een fijne plek.
” Wow, hier is het mooi!” Niks aan toe te voegen.
“Jezelf naar binnen bluffen” De eerste ochtend in Santiago kan je natuurlijk eindelijk heerlijk uitslapen. Of je zet je wekker en zorgt dat je op tijd bij het hotel zit waar ze per ontbijt tien pelgrims gratis laten ontbijten. Oke, het ontbijt was niet heel erg uitgebreid, maar je ziet op de foto dat de penningmeester er erg blij mee is. Het is een eeuwenoude traditie dat pelgrims bij aankomst in Santiago een gratis maaltijd kunnen krijgen in het superluxe hotel Los Reyes Catolicos. Het hotel was ooit het pelgrimshospitaal van de stad en houdt zo in aangepaste vorm de traditie van zorg en gastvrijheid voor pelgrims in stand. Je moet er wel op tijd bij zijn. Per maaltijd worden slechts 10 pelgrims toegelaten.
“Als een pen” Afgelopen vrijdag zijn we weer in Carrion de los Condes aangekomen. Ook de zusters waren blij ons weer te zien en het is natuurlijk altijd leuk om te horen dat we zijn afgevallen. Maar je kan het natuurlijk ook ongeloofwaardig maken als je zegt dat we er ‘als een pen’ uitzien… Toch bedankt, zusters!
Goed, tot zover deze update.
We gaan nieuwe plannen maken voor de komende weken. We laten de ervaring van de Camino del Norte even op ons inwerken en gaan nieuwe strategien uitzetten voor het vinden van onze herberg. En uiteraard zullen we weer ons best doen om jullie op de hoogte te houden. Misschien iets eerder dan deze keer…
herbergiers zonder herberg 